'' ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ '' - Valere Novarina

 Τι....?Πως....?Αλήθεια...?

Γιατί είμαστε ηθοποιοί λεβέντες μου...?

Είμαστε ηθοποιοί γιατί δεν μπορούμε να ζούμε μέσα στο σώμα και στο φύλο που μας επιβάλλουν...!!

Κάθε σώμα ηθοποιού είναι μια απειλή για την υπαγορευμένη τάξη του σώματος,για το καθεστώς διαχωρισμού των φύλων...

Κι αν βρισκόμαστε μια ωραία μέρα στο θέατρο είναι επειδή υπάρχει κάτι που δεν το αντέξαμε...!

Μέσα σε κάθε ηθοποιό φωλιάζει και θέλει να μιλήσει κάτι που θα το έλεγες σώμα καινό,νέο...

Μία άλλη οικονομία του σώματος που βρίσκεται καθ'οδόν και εκτοπίζει την παλιά,αυτήν που μας φόρεσαν καπέλο . _

'' ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ '' - Valere Novarina 

*Ο Βαλέρ Νοβαρινά γεννήθηκε το 1947 στο Chene-Bougeries της Γαλλίας, από μητέρα ηθοποιό και πατέρα αρχιτέκτονα. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια και την εφηβεία του στη γαλλική πλευρά της λίμνης Λεμάν και στο βουνό. Σπούδασε φιλολογία και φιλοσοφία στη Σορβόννη. Μελέτησε τον Δάντη για ένα χρόνο κι έγραψε μια μελέτη για τον Αντονέν Αρτώ ως θεωρητικό του θεάτρου. Σχετίστηκε με τον Roger Blin, σκηνοθέτη των έργων του Μπέκετ, τον σκηνοθέτη Marcel Marechal, τον Jean-Noel Vuarnet κ.α. Στο περιθώριο του συγγραφικού του έργου αναπτύσσει μια γραφιστική δραστηριότητα και αργότερα ζωγραφική: σχέδια ανθρώπων και κατόπιν ζωγραφική σκηνικών όταν, μετά το 1986, άρχισε να σκηνοθετεί κάποια από τα έργα του. Το πρώτο του έργο, L’Atelier Volant, ανέβηκε το 1974 από τον J.-P. Sarrazac. Το 1976 ο M. Marechal, του παρήγγειλε μια ελεύθερη διασκευή του Ερρίκου Δ’ του Σαίξπηρ για το Εθνικό Θέατρο της Μασσαλίας. Το βιβλίο του Le Babil des classes dangereuses, θεατρικό μυθιστόρημα, απορρίπτεται από όλους τους εκδότες, μέχρι που το εκδίδει ο Christian Bourgois το 1978. ακολουθεί το La Lutte des morts το 1979. Από τότε το πολυσχιδές έργο του εκδίδεται τακτικά από τους P.O.L. Actes Sud κ.α. Στη βιβλιογραφία του διακρίνονται έργα καθαρά θεατρικά: L’Atelier Volant, Vous qui Habitez le temps, L’Operette imaginaire – και το «ουτοπικό θέατρο»: διαλογοποιημένα μυθιστορήματα, μονόλογοι για πολλές φωνές, ποιήματα σε σκηνές (Le Drame de la vie, La Chair de l’homme) και τέλος τα «θεωρητικά» έργα, που ανιχνεύουν το σώμα του ηθοποιού, όπου ο χώρος και ο λόγος διασταυρώνονται στο αναπνευστικό σύστημα: Γράμμα στους ηθοποιούς, Για τον Λουί ντε Φυνές, Pendant la matiere, Devant la parole. χειροπιαστή και ενεργητική, η γλώσσα εμφανίζεται ως φιγούρα της ύλης.